 |
TEVRAT, ZEBUR, İNCİL ve KUR'AN'DAN GÖZLEMLER |
 |
Kâbe(Allah'ın Evi)'nin yeniden inşaatı sırasında Hz. Muhammed (s.a.s.)'de ruhsal ve manevî bir şuur uyanışı başlamıştı. Burası Yücelerin Yücesi Allah'ın eviydi. Hz.İbrahim zamanından beri milyonlarca insan, evrenin ve tüm varlıkların sahibi ve yaratıcısının büyüklüğünü ve kudretini düşünerek Kâbe'yi Tavaf (Kâbe etrafında 7 defa dönüş) etmişlerdi. RAB ile başbaşa kalma arzusunu şiddetle hissetmeye başlayan Allah'ın Rasulü'nde kendisini toplumdan uzaklaştırarak, sessiz ve sakin bir yerde yalnızca Yüce Yaratıcı'sını düşünerek ve hissederek yaşamak istiyordu.
Hira Dağı'nda İnziva (Yalnız kalma)
Mekke'de ki müşrikler, hem Allah'a inanıyor ve hem de Kâbe etrafında ki 300 den fazla puta; adak adıyor, kurban kesiyor onlara da tapınıyordu. Hz.Muhammed (s.a.s.)'in büyük babası Abdülmuttalib gibi Allah inancı daha kuvvetli olanlar recep (ramazan) ayında Hira Dağı'nda inzivaya çekilme alışkanlığına sahiptiler.
Ruhsal sükûnet arzusu dolup taşan Hz.Muhammed (s.a.s.), 35 yaşındayken ramazan ayında Mekke yakınlarında ki Hira Dağı mağarasında inzivaya çekildi. Günlerce orada kalıyor, Yücelerin Yücesini gönlünde duyuyor, O'na dua ve ibadet ediyordu. Orada gördüğü rüyaların, günün ışıması gibi açık ve berrak olduğu kaydedilir. Bu hal, 40 yaşına kadar her ramazan ayında devam etti. Yüce Allah; bu inziva günlerinde Elçisini, hikmet ve ilimle olgunluğa eriştirerek kemale erdirmiş olduğu, İslâm bilginlerinin genel görüşüdür.
İlk Vahiy ve Peygamberlik
Allah'ın Elçi'si 40 yaşına geldiği zaman, Ramazan ayında beşinci defa yine Hira Dağı'nda yalnızlığa çekildi. Ruhsal doyum ve ibadetle geçen günlerden sonra Ramazan ayının 27. gecesinde, ışık saçan göksel bir varlık göründü ve ona hitap etmeye başladı. İslâmiyetin en büyük mucizesi gerçekleşiyordu. Bu olayı Hz. Muhammed (s.a.s.)'in bizzat kendisinden dinleyelim :
«O bana Cebrail adını taşıyan melek olduğunu, Allah'ın kendisini Peygamber olarak seçtiğini bildirmek üzere kendisini gönderdiğini bildirdi. Melek bana abdest almayı öğretti; bedenin tamamen arınmış hale gelince, benden okumamı istedi... Ben ise, okuma bilmediğimi cevaben bildirdiğimde beni kolları arasına alıp kuvvetle sıktı ve hemen bırakıp, bir defa daha okumamı istedi, ben ise okuma bilmediğimi yeniden cevaben bildirince yeniden beni kucakladı ve daha da kuvvetle sıktı ve sonra okumamı istedi: Okuma bilmediğim cevabını verdim. Yeniden beni kolları arasına alıp bütün evvelkilerden daha şiddetli sıktı ve gevşeterek şöyle dedi: «Yaratan RAB'binin ismiyle oku! O insanı bir kan pıhtısından yaratandır. Oku! Zira senin RAB'bin Pek Asil, Pek Kerîm olandır; kalemle öğreten O'dur. Bilmediklerini insana öğreten O'dur.» (Alak Suresi 96/1-5) Bunun üzerine melek çekilerek kayboldu. Hz.Muhammed (s.a.s.) ürpererek, titreyerek evine döndü ve olanları eşi Hz. Hatice'ye anlattı.
Yüce Allah'ın ilk vahyi oku emri ile başlamıştı. Okumanın, bilgi ve ilim sahibi olmanın büyük önemi vurgulanıyordu. Okuma, yazma bilmeyen Elçisinden öncelikli olarak okumayı öğrenmesi ve sonra da kalem ile yazarak insanlara öğretmesi emredilmişti. Sonra ki vahiylerde de ilim ve bilginin gerekliliği tekrar tekrar belirtiliyordu. Zümer 39/9: «Hiç bilenlerle bilmeyenler eşit olur mu?...» Diğer bir ayette de Taha 20/114: «...Şöyle de, RAB'bim ilmimi arttır.»
Vahyin oluşma tarzı ve şekli konusunda bizzat Hz.Muhammed (s.a.s.), etrafındakilere şöyle diyordu :«Bazen vahiy bana çınlamakta olan bir çan sesi gibi geliyordu ki bu tarz tahammülü en zor olanıydı; bunun kesilmesinden sonra, hafızama tamamen işlemiş olan söylenenlerin hepsini alabiliyorum. Bazen de benimle konuşmak üzere melek bana bir insan biçiminde görünüyor ve ben de onun söylediklerini iyice tutuyorum.»
Birçok vahiyler; sahabelerin (arkadaşlarının) yanında olduğundan onlar, bu olağanüstü durumların görgü tanığı olarak bazı gözlemlere şahit olmuşlardı. Şöyle anlatıyorlardı: Vahiy geldiğinde: «Onu bir hareketsizlik hali kaplıyor» Yahut : « Ona vahiy geldiğinde, kısa bir an için sanki zehirlenmiş, hipnotize edilmiş gibi hareketsiz kalıyordu » Ve yahut da : « Pek soğuk bir havada bile şayet ona vahiy gelecek olsa, onun alnından şakır şakır terler boşandığı görülüyordu.» Yahut: «Birgün henüz vahiy gelmeye başlarken o başını sırtında ki örtünün içine çekti ve işte o sırada Resulullah'ın yüzü kıpkırmızı bir durum aldı ve hırıltı sesleri çıkarmaya başladı; sonra bu hal kendiliğinden kayboldu.» Veya : «Vücudu kaskatı kesiliyor ve dudaklarını kımıldatıyordu. » Vahyi getiren Cebrail'i, Hz. Peygamber'den başka kimse görmezdi. Melek ona vahyi tamamladıktan sonra ayrılırdı.
Hz. Peygamber (s.a.s.) tebliğ etme görevine başladığı sıralarda, verileni ezberinde saklamak maksadıyla, hatta bir vahyin alınışı henüz tamamlanmamış bir durumdayken bile yüksek sesle tekrar etme alışkanlığındaydı. Fakat daha Hicretten önce Mekke'de iken bu adeti bir kenara bıraktı ve vahiy son bulup kesilinceye kadar kendisini sükûnet içinde ve sessiz tutmaya başladı. Hemen sonra da ilâhî vahyi etrafındakilere tebliğ ediyor ve özel katiplerine de vahyi yazıyla tespit ettiriyordu. Kur'an'ı Kerim, gelen vahiyler hakkında Hz. Muhammed (s.a.s.)'i şöyle ikaz etmişti. Kıyamet 75/16: «Vahyedileni hemen okuyasın diye dilini hareket ettirip durma.» Diğer bir ayet ile de şöyle buyruluyordu. Taha 20/114 : «...Vahiy sana gelip tamamlanıncaya kadar, Kur'an'ı okumada acele edip durma ve şöyle söyle: Ey RAB'bim ilmimi arttır.» (Bkz.Prof. Dr. Muhammad Hamidullah, İslâm Peygamberi, s.74,77)
Gizli Davet ve İlk Müslümanlar
Yüce Allah, Hz.Muhammed (s.a.s.)'e ilk vahyi göndermiş ve ona Peygamberlik görevi vermişti. Fetih 48/8 :«Şüphesiz, Biz seni bir tanık, bir müjdeleyici ve bir uyarıcı olarak gönderdik.» Cenab-ı Allah'tan açık bir emir geldiğinden Hz.Muhammed (s.a.s.), 3 yıl çok güvendiği kimseleri gizlice İslâm'a davet etti. İslâmiyet belirli bir topluluk için değil, bütün insanlığın hayrı ve mutluluğu için gönderilen açık bir dindi. Davetin gizli sürdürülmesi, Mekke'de yaşayan müşriklerin (putperestlerin) cahil ve acımasız olmalarından kaynaklanıyordu.
Davete önce kendi ailesinden başladı. İlk iman eden sevgili eşi Hz.Hatice oldu. Onu yanına aldığı ve öz evladından daha çok sevdiği, 10 yaşındaki yeğeni Hz.Ali takip etti. Sonradan evlat edindiği azatlı kölesi Zeyd ise üçüncü Müslüman olmuştu. Allah'ın Elçisi'nin ailesi dışında en yakın ve samimi arkadaşı, Kureyş kabilesinden büyük tüccar Hz.Ebu Bekir'i İslâm'a davet etti. O, bu daveti hiç tereddüt etmeden hemen kabul etti. Böylece İslâmiyet onun girmesiyle büyük bir güç kazanmış oluyordu. Hz.Ebu Bekir'in aracılığıyla Mekke'nin eşrafından Affan oğlu Hz.Osman, Avf oğlu Abdurrahman, Ebu Vakkas oğlu Sa'd, Avvam oğlu Zübeyr, Ubeydullah oğlu Talha da Müslüman'lığı kabul etti. Hz.Hatice'den sonra Müslüman olan bu 8 zata İlk Müslümanlar denir.
Hz.Peygamber (s.a.s.), üç yıl boyunca yakın akraba ve dostlarını İslâm'a davet etmişti. Ancak bu zaman zarfında iman edenlerin sayısı 30 kişiyi geçmemiş olmasına rağmen, birbirlerine kenetlenen çok inançlı bir kadro oluşmuştu. Onlar, inen ayetleri ezberleyip yazıyor, ibadeti gizli olarak kendi evlerinde yapıyorlardı.
İslâm'a Açık Davet
Nihayet peygamberliğin dördüncü yılı olan 614 tarihinde beklenen ayet gelmiş, Hz.Muhammed (s.a.s.)'e resmen halkı İslâm'a davet etmesi buyrulmuştu. Hicr 15/94 : «Sana emredilen şeyi açıkça tebliğ et, müşriklerden korkma» Bunun üzerine Hz.Muhammed (s.a.s.) halkı açıkça İslâmiyet'e davet etmeye başladı. İnen ayetleri (Kâbe'de) Harem'i şerif'te halka okuyordu.
Araf 7 /158 :« De ki : Ey İnsanlar! Ben sizin hepinize gelen Allah'ın Elçisi'yim. Göklerin ve yerin mülkü o Allah'ındır. İlâh yoktur O'ndan başka. O diriltir, O öldürür. O halde Allah'a ve Elçisi'ne iman edin; Allah'a ve O'nun sözlerine inanan o ümmî Peygamber'e iman edip uyun ki, doğruya ve güzele ulaşabilesiniz.» Bu sözlerle bütün halk Allah'ın Dini'ne davet ediliyordu. Ümmi; okuma, yazma bilmeyen demektir. Kur'an'da ki karşılığı ise, Kitap sahibinin elindeki Tevrat ve İncil'i okumamış, onların bilgileriyle beslenmemiş kişidir.
Yüce Allah'tan yakın akrabalarını da İslâm'a çağırması için yeni bir buyruk geldi. Şuara 26/214: «En yakın akraba ve hısımlarını uyar.» Bunun üzerine Hz.Peygamber (s.a.s.), akrabalarını toplayıp etkili bir konuşma yaptıktan sonra, onları İslâm'a davet etti. Amcalarından biri olan Ebu Leheb dışında ki akrabalar, genellikle kendisine karşı çıkmamışlardı. Hz.Muhammed (s.a.s.)'in tebliğ ettiği Din, yavaş yavaş Mekke ve civarında duyulmaya başlanmıştı.
Sevgi, Eşitlik ve Bağışlayıcı Olma
Hz.Muhammed (s.a.s.) Allah'ın Dini'ni tebliğ ederken öncelikle insanlarda eşitlik ilkesini esas aldı. Kadın-erkek, siyah-beyaz, zengin-fakir, asil-asil olmayan diye ayırt etmeksizin, bütün insanların doğuştan eşit olduğunu vurguluyordu. Bunun kanıtı olarak yanındaki köleleri azad etti ve diğer kölesi Zeyd'i de evlat edindi. Böylece toplumun farklı bütün insanları, Allah'ın Elçisi'nin kılavuzluğunda birbirlerini sevmeye ve saymaya başladılar.
Hz.Peygamber (s.a.s.) sevgi ile doluydu ve kendisine yapılan yanlışlıkları hep bağışlamaktaydı. Mekke'de ki müşriklerin düşmanca davranışlarına rağmen, o ve ona inananlar Cenab-ı Allah'ın her yarattığını ve bütün insanları seviyorlardı. Ali İmran 3/119: «Ey iman edenler! Siz öyle kimselersiniz ki, inanmayanlar sizi sevmedikleri halde, siz onları seversiniz.»
Hz.Muhammed (s.a.s.) tebliğinde; Allah'ın rıza ve sevgisine erişebilmek için, yalnız ve yalnız Yaratıcı Tek Kudret'e ortak koşulmadan iman edilmesini ve insanlara da onların iyiliklerine yönelik işler yapılmasını öneriyor, kazanılması gereken özellikleri şöyle vurguluyordu:
3/134 : ... Takva sahipleri(korunanlar)... İnsanların kusurlarını affederler. Allah'ta iyilik edenleri sever.
2/195: ... Güzel düşünüp güzel işler yapın. Çünkü Allah, güzellik sergileyenleri sever.
19/96: ... İman edip insanların hayrı ve mutluluğuna yönelik iyi işler yapanları, Rahman sevgili kılacaktır.
2/222: ... Allah, çok tövbe edenleri sever.
3/146: ... şüphesiz ki Allah, sabredenleri sever.
3/159: ... Allah, Kendisini vekil edenleri sever.
49/9: ... şüphesiz ki Allah, adil olanları sever.
2/222: ... Allah, temizlikte titizlik gösterenleri sever.
İman edenlerde kazanılması gereken bu sıfatların yanında, bütün sevgilerin üstünde olan Allah Sevgisi'ni de şöyle açıklıyordu: Bakara 2/165: « ... İman sahipleri, Allah'a sevgide çok şiddetlidirler...» şiddetli sevgi, sevginin en üst basamağı olan aşktır. Allah sevgisi, kemal mertebesinde erişilen en büyük sevgidir. Allah'ın sevdiği sıfatları kazanmak, iman edenlerin hedefini teşkil etmeliydi. Böylece işlerini Allah rızası için yapan, iyi ahlâklı, birbirini seven ve sayan örnek bir toplum meydana gelmişti.
Hz.Muhammed (s.a.s.), ayrıca elçi sıfatıyla Allah'ın sevmediği sıfatları da tebliğ ediyor, bunlardan korunulması uyarısını yapıyordu :
3/57: ... Allah, zalimleri sevmez.
3/32: ... Allah, inkâr edenleri sevmez.
5/64: ... Allah, bozguncuları sevmez.
16/23: ... şüphesiz Allah, kibirlileri sevmez.
4/36: ... Allah, kasılıp böbürlenen şımarıkları sevmez.
8/58: ... Allah, hainlik edenleri sevmez.
6/141: ... Allah, israf edenleri sevmez.
Hz.Peygamber (s.a.s.) çok bağışlayıcı ve hoşgörülüydü. Hayatı boyunca şahsına yapılan kötülüklerden dolayı hiç bir kimseden intikam almamış, bütün düşmanlarını da affetmişti. Bunun en çarpıcı örneğini Mekke şehri'ni fetih ettiği zaman vermiş, eline esir düşen bütün düşmanlarını bağışladığı gibi, sevgili amcası Hz.Hamza'yı hunharca şehit eden müşriklerin lideri Ebu Süfyan ve onun gaddar eşi Hint ile tetikçi kölesi Vahşi'yi bağışlamakla göstermişti. Ali İmran 3/159 ayeti ile Yüce Allah, Elçisi'ne hitaben şöyle buyurmuştu:
« Allah'ın rahmeti sayesinde onlara yumuşak davrandın. Eğer sen kaba ve katı yürekli olsaydın, hiç şüphesiz dağılır giderlerdi. Artık sen onları bağışla, Allah'tan günahlarının bağışlanmasını dile...» İslâmiyet'te hoşgörü kelimesinden ziyade ve bazen onun yerine bağışlayıcı olma kavramı kullanılmaktadır.
Hz.Muhammed (s.a.s.) Allah'ın Dini'ni şöyle tebliğ ediyordu: Araf 7/199: «Sen bağışlamayı esas al...» Kötülüğün cezası ona denk bir kötülük olmasına rağmen, bağışlayıcı olmanın ödülünü bizzat Allah vermektedir. Şûra 42/40: «Kötülüğün cezası ona denk bir kötülüktür.Fakat bağışlayıp barışmayı esas alanın ödülünü bizzat Allah verir...»
Hz.Muhammed (s.a.s.); peygamberlik görevinden başka Medine devrinde, İslâm Devlet Başkanlığını da üstlenmişti. Her zaman olduğu gibi saygılı ve alçak gönüllü olma özelliği değişmedi. Toplantılara kendisine özel bir yer ayrılmasını hiç bir zaman istememiş, herkesin oturduğundan farklı bir yer seçmemişti. Arkadaşlarının toplandığı bir mahalle geldiğinde, neresi boş ise oraya otururdu. Zamanın devlet başkanları ve krallarına hiç benzemiyordu. Yanına gelen bütün ziyaretçilerini saygıyla ağırlardı. Onlara oturtacak bir yer bulamadığı zaman, hırkasını çıkarıp yere serer ve onun üzerine oturmasını sağlardı. Çocukları da çok sever, onları hediyelerle sevindirirdi. Torunları kucağından inmez, camide namaz kılarken omzuna çıkmalarını hoşgörü ile karşılardı.
Müşriklerin Müslümanlara Eziyet ve İşkencesi
Mekke; Kâbe ve etrafında ki 300 den fazla puttan dolayı, puta tapıcıların merkeziydi. Şehir; her gün civar kabilelerce ziyaret ediliyor, böylece müşrikler onların ticari alışverişinden büyük gelir elde ediyorlardı. İslâm Dini'nin yayılması ile bu önemli menfaatlerini kaybedeceklerinden ve ata dinlerine de çok bağlı olduklarından Müslümanlara şiddetle karşı çıkmaya başlamışlardı. Onlara her türlü eziyet ve işkenceyi yapıyor, memleketten çıkartıp öldürmeye kadar zulüm yapmaktan çekinmiyorlardı. Korumasız fakir Müslümanlara, özellikle köle ve cariyelere vahşice işkenceler yapılıyordu. Habeşli Bilâl'i; elbiselerini çıkartarak kızgın çölün ortasında saatlerce bekletip, sonra da sokaklarda sürüklemişlerdi. Köle Ammar'ın babası Yâsir. ayaklarından iki ayrı deveye bağlanıp ters yönlerde yürütülmüş, bacakları ikiye ayrılarak öldürülmüştü. Cariye Sümeyye, Ebu Cehil'in attığı ok ile şehit edildi. Bütün bu vahşice, acımasız işkencelere rağmen, Allah'a ve O'nun Elçisi'ne içtenlikle inanan insanları yollarından döndüremiyor, İslâmiyet'e girenler azalacağına gittikçe çoğalıyordu.
Habeşistan'a Hicret
Müşriklerin Müslümanlara zulmü zamanla artıyordu ki, Yüce Allah'tan gelen ayet üzerine Hz.Muhammed (s.a.s.), 615 yılında isteyenlerin Habeşistan'a gitmelerine izin verdi. Nahl: 16/41: «Zulme uğradıktan sonra Allah uğrunda hicret edenleri, elbette dünyada güzel bir yerde yerleştireceğiz, ahiret ödülü ise mutlaka daha büyüktür...» Müslümanlar Habeşistan'a iki defa hicret etmişler; ilk kafile16 kişi, ikinci kafile de 90 kişi olmuş, Mekke'den gizlice ayrılmışlardı. Çünkü müşrikler, Müslümanlar'ın yayılmasını istemediklerinden onların gitmesine karşıydılar. Hicret edenler; Habeşistan hükümdarı Hıristiyan olmasına rağmen güven içinde idiler ve serbestçe ibadet yapabiliyorlardı. Hicret edenler Habeşistan'da bir müddet kalmışlar. Hz.Muhammed (s.a.s.)'in Medine'ye hicretinden sonra da, O'nun yanına dönmüşlerdi.
Hz.Hamza ve Hz.Ömer'in Müslüman Olması
Mekke'nin aşırı müşriklerinden Ebu Cehil'in Hz.Muhammed (s.a.s.)'e sataşması, şahsiyeti ve kuvveti ile ünlü amcası Hz.Hamza'yı çok öfkelendirmiş, ona gereken cezayı verdikten sonra Müslüman olmuştu. Onu güçlü kişilik sahibi Hz.Ömer takip etti. Mekke müşrikleri; Hz.Muhammed (s.a.s.)'i görevinden caydıramayacaklarını anlayınca onu öldürmeye karar verdiler. Tetikçiliğini üstlenen Hz. Ömer bu fiili işlemeye giderken, Cenab-ı Allah'ın yönlendirmesiyle kendisini kız kardeşinin evinde buldu. O sırada Müslüman olduğunu bilmediği hemşiresinin evinde Kur'an okunuyordu. Ayetten o kadar çok etkilendi ki hemen Hz.Peygamber (s.a.s.)'e giderek ona biat etti. Biat, el tutarak bağlılığı açıkça bildirmedir.Bu çok önemli katılımlarla Müslümanlar, büyük güç kazanmıştı.
Müslümanlar Toplum Dışı Bırakılıyor
Müşrikler, birçok yolları deneyerek İslâm'ın yayılmasını önleyememişlerdi. Bunun için çok etkili bir yaptırım gerekiyordu. Ebu Cehil'in başkanlığında toplanarak önemli bir karar aldılar ve yaptıkları anlaşmayı Kâbe'nin duvarına asarak dinsel bir etkinlik de kazandırdılar. Buna göre Haşim Oğulları'yla ekonomik ve sosyal her türlü ilişkileri kesilecekti. Görüşülmeyecek, alışveriş yapılmayacak, kız alıp verilmeyecekti. Bu abluka kararı eksiksiz üç yıl 616 dan 619 yılına kadar uygulandı. Bunun neticesinde büyük sıkıntı ve açlık çekilmiş, bir kısım küçük çocuklar gıdasızlıktan ölmüştü. Hz.Peygamber (s.a.s.) tebliğ görevini, kan dökülmesi yasak olan 4 ay içinde, ancak dışarıdan gelen kabilelere yapabiliyordu. Büyük sıkıntı çekmelerine rağmen Müslümanlar azalmamış, bilakis yeni katılımlar olmuştu.
Kureyş'liler bu boykottan istedikleri neticeyi elde edemediler. Peygamberliğin onuncu yılında, Ebu Cehil'in aldırdığı ünlü karar iptal edilerek, bu insanlık dışı kuşatma da sona erdirildi.
Ebu Talib ile Hz. Hatice'nin Vefatları ve Taif Olayı
Müşriklerin boykotunun sona ermesinden bir müddet sonra,Hz.Peygamber (s.a.s.) iki büyük yakını olan amcası Ebu Talib'i ve üç gün sonra da sevgili eşi Hz.Hatice'yi kaybetti. Bütün Müslümanlar Allah'ın Elçisi'nin üzüntüsüne katıldılar ve Peygamberliğin bu onuncu yılına hüzün yılı denildi. Sağlığında Ebu Talib'in müşrikler üzerinde saygınlığı vardı, korumasına aldığı yeğenine dokunmuyorlardı. Koruma durumu ortadan kalkınca sataşmalar ve kötülükler de başlamış, tebliğ görevi çok zorlaşmıştı.Bunun için Allah'ın Dini'ni yayabileceği yeni insanlara ve yeni ortama ihtiyaç vardı.
Bu düşünce ile evlatlığı Zeyd'i de yanına alarak 620 yılında putperest olan Taif kasabasına gizlice gitti. Onlara İslâmiyet'i anlatmak için büyük gayret gösterdiyse de, katılaşmış kalpleri Allah'ın Hz.Muhammed (s.a.s.) ile onlara yaktığı ışığı göremediler. Netice olarak Taif'i terketmek mecburiyetinde kalmış, babaları tarafından kışkırtılan çocukların taş atmalarıyla da hafif yaralanmıştı.
İsra Mucizesi
Hz.Muhammed (s.a.s.) ilâhî tebliğ görevinde çok acı çekiyor, büyük güçlüklerle karşılaşıyordu. Sevgili eşi Hz.Hatice'yi ve yanında büyüdüğü amcası Ebu Talib'i de kaybetmişti. Bilhassa son Taif olayında yaralanmasına rağmen, sarsılmaz inancı ve kararlılığı her zaman olduğu gibi devam ediyordu.
İşte böyle bir durumdayken, onu çok mutlu eden İsra mucizesi gerçekleşmişti. Bu İslâmîyet'in Kur'an'ı Kerim'den sonraki ikinci büyük mucizesiydi. İsra 17/1: «Muhammed'i, bir gece Mescid'i Haram'dan (Kâbe'den) kendisine bir kısım ayetlerimizi göstermek için, çevresini kutsal kıldığımız Mescid'i Aksa'ya (Kudüs'e) götüren Allah, her türlü noksanlardan arınmıştır.» İsra Hz. Muhammed (s.a.s.)'in Mekke'den Medine'ye götürülmesine, Mirac da göklere çıkarılmasına, yükselmesine denir. Yüce Allah Elçisi'ni teselli etmek ve ödüllendirmek için Mekke'den Kudüs'e kadar gece yürüyüşüne çıkarmış, önemli ayetlerinden bazılarını da bu olağan üstü yolculukta göstermişti.
Kur'an'ı Kerim'de İsra mucizesi ile ilgili ayet budur. Ancak olayın detayı ile ilgili başka bir bilgi verilmemiştir. İsra mucizesi; Mekke Devri'nin sonlarına doğru, Taif olayından sonra inen İsra Suresi'nin birinci ayeti ile bildirilmişti. Mirac mucizesi de İsra Suresi'nde değil, ondan önceki bir zamanda inen Necm Suresi'nde anlatılımıştır. Her iki olay ayrı ve başka zamanlarda gerçekleşmişti. Fakat Kur'an tefsircilerinden bir kısmı bu iki ayrı olayı karıştırıp birleştirmişlerdir. Sonradan bununla ilgili uydurma hadisler üretilmiş, İslâmiyet'in esası, arılığı bozulmak istenmiştir. Örneğin bu olayı anlatan uydurma bir hadiste de şöyle denilmiştir :« Hz.Peygamber melek Cebrail'in getirdiği Burak isimli hayvana binerek Kudüs'te ki Mescid'i Aksa'ya gelmiş, burada namaz kıldıktan sonra Mirac denilen alete binerek göğe yükselmiş, göğün 1.katında Hz.Adem 2. katında Hz.Yahya ve Hz.İsa, 3.katında Hz.Yusuf, 4.katına Hz.İdris,5. katında Hz.Harun, 6.katında Hz.Musa ve 7.katında Hz.İbrahim ile karşılaşmış, sonra da yedi kat göğün üstünden arşa çıkıp haşa Allah ile yüzyüze görüşmüştür.»
İslam bilginleri, Hz. Muhammed (s.a.s.)'in Allah ile yüzyüze görüştüğünü kabul etmezler. Peygamber de olsa bir insanın Cenab'ı Allah ile perdesiz konuşması Kur'an'a aykırıdır. Enam 6 / 103 : « İnsanın bakışları Allah'a varamaz...» Şuara 42 / 51 :«Allah bir kimse ile ya vahy yoluyla, yahut bir örtü arkasından konuşur. Ya da bir elçi göndererek izni ile ona dilediğini vahyeder.» (Bkz. Prof.Dr. Süleyman Ateş, Çağdaş Tefsiri, Cilt 5, S.195)
Mirac Mucizesi
Yüce Allah'ın Elçisi'ni göklere yükselterek bazı büyük ayetlerini göstermesine Mirac denir. Bu mucizeyi Hz.Muhammed'in birkaç kez yaşamış olduğu kabul edilir. Kur'an'ı Kerim'in Necm Suresi 1 ila 12 ayetleri yükselişi (Mirac'ı) şöyle anlatmaktadır : «Battığı zaman Süreyya Yıldızı'na hamdolsun. Arkadaşınız Muhammed sapmamıştır, azmamıştır da. O arzusuna göre konuşmaz. O ancak kendisine vahyedilen bir vahiydir. O'na çok üstün güce sahip olan (Melek Cebrail) öğretmiştir. Üstün akıl sahibi (Melek) doğruldu. Kendisi yüksek ufukta iken sonra yaklaştı, sarktı. (Muhammed ile arasındaki mesafe) İki yay uzunluğu kadar, yahut daha az kaldı. Kuluna vahyettiğini vahyetti. Gönül, gördüğünde yanılmadı (yalan söylemedi, gerçeği gördü). Onun gördüğü şeylerden şüphe mi duyuyorsunuz? »
Ayette; Hz.Muhammed (s.a.s.)'in sapmadığını, doğru yoldan ayrılmadığını, havadan konuşmadığını, söylediği sözlerin yani kendisine gelen vahiylerin büyük güçlere sahip, ışıktan yaratılmış ve gönüllere hidayet ışığı getirmiş bulunan melek Cebrail tarafından kendisine öğretildiğini, önce yüksek ufukta görünen o meleğin, aşağı sarkarak Hz.Muhammed (s.a.s.)'e iki yay uzunluğu kadar bir mesafe kalıncaya dek yaklaştığını, kuluna vahyettiğini, Hz. Muhammed (s.a.s.)'in gözünün gördüğü şeyde asla yanılmadığını, onu gerçekten gördüğünü vurgulamaktadır.
Hz. Peygamber (s.a.s.)'in İsra ve Mirac olayının manevî mi yoksa bedensel mi olduğunda İslâm bilginleri arasında anlaşmazlık olmuştur. Gece uyanıkken ruhsal bir yolculuk yaptığı görüşü daha yaygın olmakla beraber bedensel olduğunu düşünenler de bulunmaktadır. Tasavvufta; Allah sevgisi ve zikir ile vücudun yoğunluğu kaybolarak nur olan, ışık olan insanın birkaç saniyede gökleri dolaşmasının mümkün olabileceği kabul edilir. Muhakkak ki doğrusunu Cenab'ı Allah bilir. (Bkz.Prof.Dr. Süleyman Ateş, Çağdaş Tefsir Cilt 9 s.101)
Medine'nin İslâm'a Girişi
Hz.Peygamber (s.a.s.) Hac mevsiminde Kâbe'yi ve etrafında ki putları ziyarete gelen putperest Arap kabilelerine Kur'an'dan ayetler okuyarak onları İslâm'a davet ederdi. Böyle bir zamanda Medine'den gelen bir gurup onunla görüşmüş Kur'an'dan etkilenerek Müslüman olmuşlardı. 620 yılında gerçekleşen bu olayda İslâm'a giren bu altı kişiye Medineli İlk Müslümanlar denir. Onlar Medine'ye döndükten sonra orada Müslümanlığı yaymaya başladılar. Bir yıl sonra Hac mevsiminde Medine'den gelenlerin sayısı iki katına çıktı ve hepsi de Müslüman oldular. Medine'ye giderlerken Allah'ın Elçisi yanlarına Umey oğlu Mu'sab'ı vermiş, onlara Kur'an'ı Kerim'i öğretmesi için görevlendirmişti. Bunun neticesinde Medine'de Müslümanlar'ın sayısı hızla çoğalmaya başladı. İki kabile başkanının da İslâm'a girişiyle, Medine'de ki Arapların pek azı hariç hepsi Müslüman olmuştu.
Ertesi sene yani Peygamberliğin 12.yılında Medine'den Kâbe'ye bir kısım Müslümanlar gelmişti. Allah'ın Elçisi ile Medineliler bir gece, Mekke'nin Akabe tepesinde gizlice buluştular. Medine'liler ısrarla Hz.Peygamber'lerini memleketlerine davet ettiler, başlarına geçmesini Allah'ın ve Elçisi'nin yolunda gerekirse canlarını bile seve seve vereceklerine ant içtiler. Azgın ve sapık Mekke müşriklerinin Müslümanlara karşı yaptıkları kötülükler bardağı taşırmış, yeni insanlara ve yeni ortama ihtiyaç çok büyümüştü. Hz.Muhammed (s.a.s.) beklemekte olduğu bu teklifi hemen kabul ederek o da ant içti. Bu önemli toplantı ile Müslümanların Medine'ye hicret etmesi de kararlaştırıldı.
MEDİNE DEVRİ