 |
TEVRAT, ZEBUR, İNCİL ve KUR'AN'DAN GÖZLEMLER |
 |
Müslümanların göç etmesi ile ilgili buyruk İsra Suresi'nin 80. ayeti ile gelmişti : «Şöyle yakar : RAB'bim, beni gireceğim yere (Medine'ye) doğrulukla, çıkacağım yerden (Mekke'den) de doğrulukla çıkar. Bana katından düşmanlarımla başa çıkacak yardımcı bir kuvvet ver.»
Medine'ye Hicret
Müslümanlar; Hz.Peygamber (s.a.s.)'in izni ile 622 senesi ve Peygamberliğin de 12. yılında Medine'ye hicret etmeye başladılar. Bütün maddî varlıklarını Mekke'de bırakarak, Allah ve Elçisi için guruplar halinde gizlice şehri terk ediyorlardı. Medine'ye geldiklerinde de civar köylere yerleştiler.
Mekke'de hicretleri engellenmiş olanların dışında yalnızca Hz. Muhammed (s.a.s.) kalmış, o da Hz. Ebu Bekir ve Hz.Ali'yi yanında alıkoymuştu. Müslümanların bir güç olarak Medine'de toplanması müşrikleri fevkalâde endişelendirmişti. Ebu Cehil, Ebu Süfyan gibi şehrin ileri gelenleri toplanarak Hz.Peygamber (s.a.s.)'i yok etmek için öldürme kararı aldılar. Ancak bu gelişmeyi melek Cebrâil Allah'ın Elçisi'ne haber vermişti. Enfal 8/30: «İnkâr edenler seni hapsetmek, yahut öldürmek, ya da yurdundan çıkarmak için tuzak kuruyorlardı. Onlar sana tuzak kurarken, Allah da onlara tuzak kurdu...»
Cebrâil'in uyarısı üzerine Hz.Muhammed (s.a.s.), arkadaşı Ebu Bekir ile geceleyin Mekke'yi terk etti. Mekke putperestleri eve saldırdıkları zaman Allah'ın Elçisi'nin yatağında yatmakta olan yeğeni Hz. Ali ile karşılaşmış, şaşkına dönmüşlerdi. Böylece müşriklerin insanlık dışı kararı boşa çıkmıştı.
Deve sırtında tehlikeli geçen uzun bir yolculuktan sonra Medine'nin Kubâ köyüne geldiler. Medineliler'in Hz.Peygamber (s.a.s.)'i karşılamaları çok candan ve içten olmuş, büyük küçük herkes yollara dökülmüştü. Allah'ın Elçisi'ni bütün halk misafir etmek istiyordu. O da kimseyi incitmemek için devesinin oturduğu yerin en yakınında ki evde kalacağını söylemiş ve Ebu Eyyûb Halit'in evinde Mescid-i Nebî'nin inşaatının bitimine kadar, 7 ay misafir olmuştu.
Mescid-i Nebî ve Devlet Binası
Hz.Muhammed (s.a.s.), büyük sıkıntılardan sonra bir vatana ve bir de Müslüman halkına sahip olmuştu. Toplumun ibadet yeri ihtiyacı çok büyüktü. İlk mescit Kubâ'da yapılmıştı, ama Medine'de mescit yoktu. İnşaata hemen başlandı. Hz.Muhammed (s.a.s.), mescidin yapılmasında bir işçi gibi çalışıyordu. Duvarlar kerpiçten, direkleri hurma ağacındandı. Çatısı da hurma dallarıyla kaplandı, zemin topraktı. Mescidin bir duvarına bitişik olarak Allah'ın Elçisi'nin ve ailesinin oturması için küçük odalar ilâve edildi.
Mescidin başka bir duvarına yine bitişik olarak, üstü hurma dallarıyla örtülü bir gölgelik (çardak) yapıldı. Burası çok fakir Müslümanların içinde kalabilecekleri bir mahaldi. Onları bizzat Hz. Peygamber (s.a.s.) eğitiyor, Mescit de dershane görevi görüyordu. Masraflarını ashabın zenginleri karşılıyor, yapılan yardımların hepsini onlara veriyordu. Her akşam bir bölümünü kendi sofrasında misafir eder, diğerlerini de ashab arasında dağıtırdı. Böylece fakir, zengin tüm Müslümanlar arasında tam bir eşitlik ve kardeşlik sağlanmıştı.
Mescid, halkın ibadet ihtiyacını karşıladığı gibi, kurulmakta olan İslâm Devleti de ayni binadan idare edilmekteydi. Toplumu teşkilatlandırmak, komşu ülkeler ile ilişkileri sağlamak va asıl temel hedef olan İslâm'ı yaymak için güçlü bir devlete ihtiyaç vardı.
Ensar ve Muhacir Kardeşliği
Mekke'li Müslümanlar; Allah'ın ve Hz.Peygamber (s.a.s.)'in rıza ve sevgisini her şeyin üstünde tutmuşlar, mallarını mülklerini bırakarak Medine'ye hicret etmişlerdi. Onlara Muhacir, Medine'li Müslümanlara da Ensar deniyordu. Muhacirler, olanaklarını Mekke'de bıraktıklarından bazı imkânlardan yoksun kalmışlardı. Her nekadar Medinelileri; fevkalâde misafirperver buluyor, fakat onlara bağımlı oldukları için de üzülüyorlardı. İşte bu sırada Haşr 59/9 ayeti inmişti : «Muhacirlerden önce Medine'yi yurt ve iman ocağı kabul edenler, kendilerine göç edip gelenleri severler ve onlara verilenlerden ötürü içlerinde bir rahatsızlık duymazlar. İhtiyaç içinde olsalar bile onları kendilerine tercih ederler. Kim nefsinin hırsından korunursa, işte kurtuluşa erenler onlardır.» Ensar; yiyeceklerini muhacirlerle paylaşıyor, ayni iman bütünlüğü içinde birbirlerine sevgi ve saygı gösteriyorlardı. Daha sonra bu yakınlık, bir ayet ile kardeşliğe dönüşerek bütün topluma yayıldı. Hucurat 49/10: « Müslümanlar ancak kardeştirler...»
Bunun üzerine Hz.Muhammed (s.a.s.) muhacirlerle ensarı topladı, onları iki iki ayırarak kardeş ilân etti. Birlikte çalışıyor, yetiştirdikleri mahsulü de bölüşüyorlardı. Cins, ırk, renk, zengin, fakir ayırımı olmadan bütün insanlar eşit ve kardeşti. Allah'ın Elçisi'nin önderliğinde birleşmişler. Sevgi, saygı ve hoşgörü ile birbirlerine bağlanmışlardı. Kazandıkları yüksek ahlâk, onları dün yanın en medeni ve huzurlu örnek bir toplumu haline getirmişti. Tevbe 9 / 100 : «İyilik yarışında öne geçen muhacir ve ensar ile, bu güzel amelde onlara uyanlardan Allah razı olduğu gibi, onlar da Allah'tan razı olmuştur. Allah onlara...cennetler hazırlamıştır.»
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in Çok Evlilik Sebepleri
Allah'ın Elçisi, Hz.Hatice ile evlenerek tek evlilik yapmış, 6 çocukları olmuş, 25 yıllık mutlu bir beraberlikten sonra sevgili eşini kaybetmişti. Sağlığı ve gücü yerinde mutlak seçme hakkı olduğu halde, Hz.Hatice'nin üzerine ikinci bir eşi hiçbir zaman almamıştı. Ancak 53 yaş sonrası gibi ileri bir çağda, Yüce Allah'ın isteği(vahyi) doğrultusunda İslâm'ı yayma nedeni ile başka evlilikler yaptı.
Çok eşliliği Hz.Peygamber (s.a.s.) getirmemişti. Eski çağlarda Kur'an'ı Kerim'in inmeye başladığı devirlerde, dünyanın birçok yerinde olduğu gibi Arabistanda da birden fazla evlilik, çok yayılmış normal bir adetti. Kişilerin birçok eşleri olsa dahi evlilik bağı, o devrin insanları arasında bir akrabalık ve en etkili dostluk olarak algılanıyordu. İslâmiyet'in yayılması için bu desteklere büyük ihtiyaç vardı. Hz.Muhammed (s.a.s.)'in bu amaca uygun eşler alarak, yaşamında fedakârlık yapması gerekiyordu. Toplumlarda nüfusun yarısı kadın olduğuna göre, Kur'an'ı Kerim'i de onlara öğretecek hanımları seçmeliydi. 53 yaşından vefatı olan 63 yaşına kadar bir çoğu yaşlı ve çocuklu olan dul hanımlar ile evlendi. Böyle ileri bir çağda nefsinin hoşlandığı duygularının veya cinsel isteklerinin tatmini için eşler alsaydı; mutlaka genç, çekici ve güzel hanımları tercih ederdi. Bu evlilikler Din'in yayılmasında çok etkili olmuş, birçok düşman kabile böylece İslâmlaştırılmıştı.
Yüce Allah'ın buyruğu doğrultusunda Allah'ın Elçisi'nin yaptığı evliliklerin yöntemi, 4 başlık altında toplanmıştır.
1- İslâm uğruna çekilen sıkıntılara karşılık, onları ödüllendirme. Hz.Sevde örnek olarak verilebilir.
Hz.Sevde.
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 2. eşiydi. İlk iman eden Müslümanlardandı. Mekke'de ki müşriklerin Müslümanlara yaptıkları zulümlere dayanamayarak kocası ile Habeşistan'a sığındı. Orada eşi ölen Hz.Sevde tekrar Mekke'ye dönmek mecburiyetinde kaldı. Müslüman saflarında savaşırken 16 yaşında ki oğlunu da kaybetti. Allah'ın Elçisi, İslâmiyet uğruna çektiği bunca sıkıntılara karşılık onunla evlendi. Bu sırada o, bir kadın için geçkin bir çağ olan 50 yaşında bulunuyordu.
2 - Kocası savaşta şehit olan kimsesiz dul hanımları koruma altına alma. Örnek olarak Hz. Ümmü Seleme ve Hz. Zeynep verilebilir.
Hz.Ümmü Seleme.
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 5.eşiydi.Kocası Uhud savaşında şehit olunca 4 çocuğu ile dul kaldı. Allah'ın Elçisi kimsesiz kalan Hz.Ümmü Seleme ile evlenerek, onu ve çocuklarını koruması altına aldı. O; İslâm'ın azılı düşmanı, müşriklerin komutanı Halid'in de yakın akrabasıydı. Halid, bu evlilikten çok etkilendi ve iki yıl sonra İslâmiyet'e girdi.
Huzeyme kızı Hz.Zeynep
. Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 8.eşiydi. İlk kocası Bedir savaşında, ikinci kocası da Uhud Savaşı'nda şehit oldu. Kimsesiz kalan Hz.Zeynep, Allah'ın Elçisi tarafından nikahlanarak koruma altına alındı.Ancak kendisi bu evlilikten üç ay sonra vefat etti.
3 - En yakın dostlarının kızları ile evlenerek aileyi onurlandırma. Hz.Âişe, Hz.Hafsa ve Cahş kızı Hz.Zeynep örnek olarak verilebilir.
Hz.Âişe.
Hz.Muhammed (s.a.s.)'in 3. eşi ve en yakın dostu birinci halife Ebu Bekir'in kızıydı. İyi bir terbiye ile yetişmiş çok zeki ve akıllı bir hanımdı. Allah'ın Elçisi, dostu Ebu Bekir Ailesi'ni şereflendirmek için daha çocuk yaşında iken Hz.Âişe ile nikahlandı, onu ancak büluğ çağında iken evine aldı. Peygamber eşi olarak birçok görevleri başarı ile yerine getiriyordu. Çok sayıda hadisin günümüze kadar gelmesine sebep oldu.
Hz.Hafsa.
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 4.eşi ve dostu ikinci halife Hz.Ömer'in kızıydı. Uhud savaşında kocası şehit olunca dul kaldı. Babası Hz.Ömer'in isteği ile kızını eş olarak almış ve böylece akrabalık bağı ile onları onurlandırmıştı.
Cahş kızı Hz.Zeynep.
Hz.Muhammed (s.a.s.)'in öz halasının güzelliği ile ünlü kızı ve 7. eşiydi. Arabistan'da azat edilen kölelere ikinci sınıf insan gözüyle bakılıyordu. İşte bu kötü geleneği silmek ve onların da diğer insanlara eşit olduğunu göstermek için Allah'ın Elçisi, azat ederek evlat edindiği eski kölesi Zeyd'i hala kızı Zeynep ile evlendirdi. Ancak eşler anlaşamıyor ve uyumsuzlukları devam ediyordu. Zeyd evliliği sona erdirince Hz.Zeynep'in gururu incinmiş ve çok üzülmüştü. Bir müddet sonra Hz.Peygamber (s.a.s.)'e Zeynep ile evlenmesi için vahy yoluyla emir (Ahzab 33/37) geldi. Böylece Zeynep koruma altına alınarak mutsuzluğuna son verilmiş ve hem de Arap geleneğine göre : «Evlatlığın boşadığı kadını onun babalığı alamaz.» adeti de sona ermişti.
4 - Düşman kabilelerden kadın alarak İslâmiyet'e kazandırma. Örnek olarak Hz.Cüveriye, Hz.Ümmü Habibe, Hz.Safiyye, Mısırlı Hz.Mariye ve son eşi Hz.Meymune verilebilir.
Hz.Cüveriye.
Düşman Mustalik Kabilesi reisinin dul kızı ve Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 6. eşiydi. Kocası Müslümanlarla yaptığı savaşta vefat etmişti. Esir düşen Hz. Cevriye cariye olacağı yerde, Allah'ın Elçisi'nin eşi olmuştu. Bu evlilikle akrabalık bağı oluştuğundan, düşman kabilesi mensupları da İslâmiyet saflarına geçmekte gecikmemişlerdi.
Hz.Ümmü Habibe.
Mekke putperestlerinin lideri, Hz. Muhammed(s.a.s.)'in baş düşmanı Ebu Süfyan'ın kızı ve 9. eşiydi. Babasına rağmen kocası ile Müslüman olmuş ve Habeşistan'a hicret etmişti.Orada bir çocuğu olmuş, kocasını da kaybetmişti. Hz.Ümmü Habibe, içtenlikle İslâm'a sadık kalmış ve babasının lideri olduğu Mekke şehri'ne geri dönmemişti. İşte bu vefanın karşılığı olarak Allah'ın Elçisi, Habeşistan'ın Hırstiyan olan dost kralı Necasî'yi vekil yaparak Ümmü Habibe'yi nikahladı. Bu evlilikten önce şu ayet inmişti. Müntehine 60/7 : «Allah sizinle düşman olduklarınız arasında dostluk ve sevgi meydana getirmesi mümkündür.» Bu evlilik sonrası baba Ebu Süfyan'ın düşmanlığı azalmış, Mekke'nin fethinden sonra o da Müslüman olmuştu.
Hz.Safiyye.
Hayber'li Yahudi kızı ve Hz.Peygamber (s.a.s.)'in 10. eşiydi. Müslümanlar veYahudiler arasında geçen Hayber Savaşı'nda kocası ölmüş, kendisi de esir düşmüştü. Allah'ın Elçisi'nin : «Kendi dininde kal seni memleketine göndereyim, eğer istersen İslâmiyet'i kabul et, seninle evleneyim.» teklifine hemen olumlu cevap verdi. Bu evlilik; savaşta mağlup olan Yahudiler arasında etkisini göstermiş, bazılarının İslâm'a girmesine sebep olmuştu.
Mısırlı Hz.Mâriye.
Hz.Muhammed (s.a.s.)'in 11.eşiydi. Mısır kralı Mukavkıs tarafından hediye olarak gönderildi. Allah'ın Elçisi'de onu cariye değil, eş olarak kabul etti ve nikâhladı. Bu evlilik Mısır Halkı'nın İslâmiyet'e sıcak bakmasında çok etkili olmuştu.
Hz.Meymûne.
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in son ve 12.eşiydi. Allah'ın Elçisi, putperest Mekke'liler ile münasebetlerde düşmanlığın ortadan kalkmasını istiyordu. Mekke'li dul bir hanım olan Hz. Meymûne'nin muhtelif kabilelerin hatırlı kişileri ile evli 8 kızkardeşi bulunuyordu. Bunların kocaları Mekke'de sözü geçen hatırlı kişilerdi. Bu evlilik, Mekke'liler ile gerginliğin azalmasına sebep olmuştu.
Eşlere Ahiret Ödülü
Hz.Peygamber (s.a.s.)'in eşlerinin yaşadığı mahaller, dünya nimetleri ile değil, mahrumiyet ve sıkıntılarla doluydu. Oturdukları yer bir saray değildi. Yaşadıkları evleri Mescid duvarına dayalı küçücük odalardan ibaretti. Duvarlar kerpiçten, tavan hurma ağacı ve yapraklarından yapılmış, yağmurdan korunmak için tavanın üzerine kilim serilmişti, yeri ise topraktı. Hz.Muhammed (s.a.s.) sahip olduğu nimetleri toplumuna dağıtıyor; kendisine, eşlerine ve çocuklarına az pay ayırdığından, ashabından daha fakir bir hayat yaşıyordu. Bu fedakarlıkları Allah'ın Elçisi ile birlikte bütün aile bireyleri göğüslemekteydi. Çoğu bolluk ve varlıklı bir yaşam içinden gelen eşler, yoksulluktan zaman zaman şikayetçi olmuşlarsa da, ilâhî görevini eksiksiz yapan Hz.Peygamber (s.a.s.) tavrını hiç değiştirmemişti.
Yüce Allah, Peygamber Hanımları'na şöyle uyarıda bulundu. Ahzab 33 / 28,29 : « Ey Peygamber! Eşlerine söyle: Eğer siz, dünya hayatını ve süsünü istiyorsanız, gelin size boşanma bedelinizi vereyim ve sizi güzellikle salayım. Eğer siz; Allah'ı, Elçisi'ni ve ahiret yurdunu istiyorsanız, biliniz ki Allah, sizden güzel hareket edenlere büyük bir ödül hazırlamıştır.» Eşlerin hiçbiri ayrılmayı kabul etmemiş, Hz.Peygamber (s.a.s.)'i ve ahiret hayatını içtenlikle tercih etmişlerdi. Birer kat elbiseleri ve toprak zeminli odaları içinde, Yüce Yaratıcı'nın sevgili Elçisi'ne ve insanların kurtuluşunu sağlayan İslâmiyet'e hizmet etmenin mutluluğunu yaşıyorlardı. Onlar sıradan bir kadın değil, Hz.Peygamber (s.a.s.)'in eşi ve müminlerin de anneleri idi. Ahzab 33/32: «Ey Peygamber Hanımları! Siz kadınlardan herhangi biri gibi değilsiniz...» Ahzab 33/6: «...Peygamberin eşleri müminlerin anneleridir...»
Bedir, Uhud ve Hendek Savaşları
İslâmiyet'in temel prensibi barış içinde yaşamayı esas almaktır. İslâm kelimesinin anlamı da barış, güven ve huzur demektir. Ancak savaş, saldırı durumlarında zalimlere karşı yapılmalıdır. 13 yıl süren Mekke Devri'nde Müslümanlar çok zulüm görmüşler, ülkelerinden çıkarılmışlardı. Bütün bu haksızlığa rağmen onlara sabırlı olmaları, Allah'ın Dini'ni güzellikle yaymaları emredildi. Çok eziyet ve işkence görmelerine rağmen, ancak Medine'ye hicretten sonra savaş izni çıkmıştı. Hac 22/39,40: «Zülüm ve haksızlığa uğratılarak kendilerine savaş açılan müminlere savaş izni verildi. Allah'ın onlara yardım etmeye gücü yeter. Onlar, RAB'bimiz Allah'tır, dediler diye haksız yere yurtlarından (Mekke'den) çıkarıldılar.»
Bedir Savaşı.
Mekke putperestleri; 624 yılında Medine'ye hicret eden Müslümanları yok etmek için, 1000 kişilik bir ordu ile hareket ettiler. Müslüman kuvvetleri ise 300 kişiden ibaret ve savaş aletleri de yeterli değildi. Bu savaşta ayni kabilenin insanları baba, oğul ve kardeş birbirleriyle savaşacaktı. Örneğin Hz.Muhammed(s.a.s.)'ın amcası Hz.Hamza Müslümanlarla beraberdi, diğer amcası Abbas ise karşı taraftaydı. Cenab'ı Allah, Elçisi'ne savaşı kazanma müjdesini daha önceden vermişti. Kamer 54/45: «O topluluk bozguna uğratılacak ve arkalarını dönüp kaçacaklar.»
Savaş Bedir mevkiinde başladı. Bir avuç Müslüman, tam silahlı putperest kuvvetleriyle karşı karşıya geldiler. Hz.Peygamber (s.a.s.) ellerini havaya kaldırarak Yüce Allah'a yakarıp dua etti. Savaş bütün hızıyla devam ediyordu. Allah'ın lütfuyla müşrikler yenilgiye uğratılmış, geride birçok ölü ve esir bırakmışlardı. Komutanları Ebu Cehil ölüler arasındaydı. Enfal 8/17: «Siz öldürmediniz onları, Allah öldürdü onları. Attığın zaman sen atmadın, Allah attı. İnananları kendisinden güzel bir imtihanla denemek için yaptı bunu. Allah; işitendir, bilendir.»
Uhud Savaşı.
Mekke müşrikleri Bedir Savaşı yenilgisini unutamamışlar, Medine'yi basıp Hz. Muhammed (s.a.s.) ve beraberindekileri yok etmeyi planlıyorlardı. Bedir Savaşı'ndan bir yıl sonra, Ebu Süfyan komutasında üç bin kişilik güçlü bir orduyla Medine'ye yürüdüler. Allah'ın Elçisi'nin kuvvetleri, onların dörtte biri kadardı.Savaş, Medine yakınlarında ki Uhud Dağı eteklerinde başladı. Başlangıçta müşrikleri bozguna uğrattılar. Kaçan ve bozguna uğramış Mekke'lileri takip etmek yerine, ganimet toplamaya başlamışlar ve okçuları da görev yerlerini terketmişlerdi. Toparlanan düşmanın saldırısıyla mağlup duruma düştüler. Müslümanlar hafif yaralı olan Hz. Peygamber (s.a.s.)'in etrafında toplandıktan sonra, direnmeleri ile putperestlerin saldırılarını durdurmuşlardı. Bu savaşta bazı kayıplar verildi. Allah'ın Elçisi'nin amcası Hz.Hamza bu savaşta şehit düşmüştü.
Üstünlük müşriklerde olmasına rağmen, Allah'ın kalplerine korku salmasıyla savaşa devam etmemişler, tek bir esir bile almadan Mekke'ye geri dönmüşlerdi. Yüce Allah bu olaydan sonra Elçisi'ni şöyle teselli ediyordu. Ali İmran 3/139: «Gevşemeyin, üzülmeyin. Eğer inanıyorsanız üstün gelen sizsiniz.»
Hendek Savaşı.
Medine'yi savunmak için etrafına hendek kazıldığından bu savaşa Hendek Savaşı denmiştir. Hz. Muhammed (s.a.s.) ve Müslümanları ortadan kaldırmayı gaye edinen Mekke müşrikleri, büyük bir güç toplayarak son zaferlerini kazanmayı hedefliyordu, 4 bin kişilik kuvvet oluşturdular ve komşu Bedevi kabilelerin birleşmesiyle bu ordu 12 bin kişiye ulaştı. Bu tarihe kadar böyle bir kuvvet görülmemişti. Hz. Peygamber (s.a.s.) bu durumu öğrenince, ashabını toplayarak alınacak önlemi kararlaştırdılar ve Medine'nin çevresine derin bir hendek kazmaya başladılar. Allah'ın Elçisi de bizzat çalışıyor, etrafına gayret veriyordu.
Müşrikler büyük güçleriyle 627 yılında Medine'ye geldiklerinde hendeği görünce şaşırdılarsa da şehri kuşattılar. Savaş karşılıklı ok atımıyla başladı. Günler, haftalar geçmesine rağmen kuşatma devam etti. Müslümanlar için zor günler başlamıştı, yiyecek ve su sıkıntısı çekiliyordu. Medine'de birlikte yaşadıkları Beni Kurayza Yahudileri de aralarında ki anlaşmayı bozarak müşriklerle işbirliği yapınca, Hz. Peygamber (s.a.s.) çok rahatsız oldu. Yüce Allah'a dua ediyor ve yakarışta bulunuyordu. Çok geçmeden üzüntüsü sevince döndü. Ahzab 33/9 : «Ey iman edenler! Allah'ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Üstünüze ordular gelmişti. Biz de onların üzerine rüzgar ve sizin göremediğiniz ordular (melekler) göndermiştik...» O akşam esmeye başlayan fırtına ordugahlarını altüst etti, çadırları söktü, atlar, develer dağıldı, hepsi paniğe kapıldılar. İçlerini korku kaplamış, maneviyatları bozulmuştu. Bir ay süren kuşatmanın henüz neticesini de alamamışlar, Mekke'ye dönmekten başka seçenekleri kalmamıştı. Ahzab 33/25: «Allah inkar edenleri, hiçbir zafer elde edemeden kinleriyle geri çevirdi. İnananlara savaşta Allah'ın yardımı yetti. Allah yegane kuvvetli ve galip olandır.»
Mekke Müşrikleriyle Barış Anlaşması
Mekkeli Müslümanlar; Kâbe'yi, doğup büyüdüklere yeri çok özlemişlerdi. Hicret edeli 6 yıl gibi uzun bir zaman geçmişti. Mekke'li müşrikler ise, onları ve Hz. Muhammed (s.a.s.)'i yok etmek için Bedir, Uhud ve Hendek Savaşlarını yapmışlar, fakat hedeflerine ulaşamamışlardı.
Medine dışında birçok putperest Arab kabilesi yaşıyordu. Bunlar Müslümanlığın ne olduğunu bilmiyorlardı. Eğer Mekke'lilerile sulh anlaşması yapılırsa, İslâmiyet bu kabilelere rahatlıkla tebliğ edilebilirdi.
Hz. Muhammed (s.a.s.) 628 yılında ashabından 1400 kişi ile Kâbe'ye gitmek üzere yola çıktı. Sulh için gittiklerinden yanlarına silah almamışlar, savaş yapılması yasak olan Zilkade ayını seçmişlerdi. Hudeybiye'ye kadar ilerleyerek orada konakladılar. Müşrikler Hz. Muhammed (s.a.s.)'in Mekke'ye geleceğini öğrenince telaşlanıp, savaş hazırlığına girdiler.
Barış görüşmelerinde ilk elçi müşriklerden gelmiş; teklif edilen ağır şartlar hemen geri çevrilmişti. Bu defa Allah'ın Elçisi, ashabından Hz.Osman'ı Mekke'ye gönderdi. Müşrikler gelen teklifi kabul etmedikleri gibi Hz.Osman'ı hapsettiler. Hz. Peygamber (s.a.s.) bu tutuma çok üzülmüş ve hemen savaş hazırlığını başlamıştı. Kararlı tutum karşısında müşrikler anlaşmaya yanaştılar ve yapılan bu barışa da Hudeybiye Barışı ismi verildi. Anlaşma gereği bir yıl sonra Kâbe'ye ziyaret yapılacağından Hz. Muhammed (s.a.s.) ve beraberindekiler Medine'ye geri döndüler. Bu sırada da Fetih Suresi inmişti. 48/1: « Ey Muhammed, Biz sana apaçık bir zafer sağladık. »
Hudeybiye Barışı, Müslümanların aleyhinde gibi görünmesine rağmen, aslında bir zaferdi. Allah'ın Elçisi İslâm'ı Arab kabilelerine rahatça yayıyordu. Bu tarihten Mekke'nin fethine kadar Müslüman olanlar, bugüne kadar girenleri birkaç defa katlamıştı.
Hudeybiye Anlaşması iki yıl sonra müşrikler tarafından bozulunca, Mekke fethinin zamanı da gelmiş oluyordu.
Mekke'nin Fethi
Hudeybiye Anlaşması'nı bozan Mekke müşrikleri pişmanlık duymuşlar, tekrar geçerli kılınmasını temin etmek için, liderleri Ebu Süfyan'ı Medine'ye gönderdiler. Mekke'de her sözü yerine getirilen Ebu Süfyan'a, Hz. Muhammed (s.a.s.)'in eşi olan kızı Ümmü Gülsüm dahi gerekli alakayı göstermemiş, Müslümanlarla anlaşmayı yapamadan geri dönmüştü.
Hz. Peygamber (s.a.s.) Mekke seferi için ashabına hazırlık yapılması için emir vermiş, Allah'ın Evi Kâbe'nin putlardan temizleme zamanı gelmişti. Savaş olmasını istemediğinden fethin gizli yapılması için gerekli tedbirleri aldırıyordu. Mekke ile Medine arasında ki yollar kesilmiş, müşriklerin fetih ile ilgili bir duyum alması da önlenmişti. Seferden müşriklerin haberi olmayınca savunma için silahlanmayacaklar, böylece kan da dökülmeyecekti. Allah Elçisi, İslâm'a giren bütün Arab kabilelerine haber salarak Medine'de toplanmalarını istedi.
Sefere, 630 yılında 12 bin kişilik güçlü bir ordu ili çıkıldı ve Mekke yakınlarında konaklandı. Gece yakılan ateşin büyüklüğü Mekke'lileri çok korkutmuştu. Müşrikler, durumun ne olduğunu öğrenmek için liderleri Ebu Süfyan'ı gönderdiler. O; anlaşma teklifi yerine, Allah'ın Elçisi ve ordusunun ihtişamı karşısında hemen Müslüman olmayı tercih etti. Hz. Peygamber (s.a.s.); karşı konulmamasını, bütün Mekke'lilerin bağışlanacağını halka ilân etmesi için, onu elçi olarak Mekke'ye geri gönderdi. Bu teklife müşriklerin büyük bir bölümü sessiz kaldı. Ordu Mekke'ye girerken bir olay hariç, karşı koyan olmamıştı. Yüce Allah'ın yardımı ve lütfu ile Mekke şehri nihayet fethedilmişti.
Kâbe'nin içinde ve etrafında üçyüzden fazla put vardı. Hz. Peygamber (s.a.s.) bütün putları parçalatarak imha ettirdi. Sonra etrafında endişe ve korku ile bekleyen Mekke halkına hitap ederek etkili bir konuşma yaptı ve onlara Yusuf Sure'sinin 92. ayetini okudu : «Bugün size geçmişten dolayı azarlama yok diyorum. Haydi gidiniz, hepiniz serbessiniz.»
Öğleyin namaz vakti geldiğinde Habeşi Bilâl Kâbe'nin üstüne çıktı. Gür ve güzel sesiyle okuduğu ezan, Mekke şehri'nde yankılanıyordu. Allah'ın Elçisi öğle namazını onbini geçen muhteşem topluluğa kıldırdı. Öğleden sonra bütün Mekke halkı el ele tutuşarak Hz. Peygamber (s.a.s.)'e biat etmiş, Müslüman olmuşlardı.
Arabistan'ın Tümü Müslüman Oluyor
İslâm'a girmemiş bütün Arab kabileleri, Mekke'nin fethinden sonra Medine'ye gelerek Hz. Muhammed (s.a.s.)'e biat ettiler. Arabistanda Müslüman olmayan hiçbir kabile kalmamıştı. Yalnızca küçük Hıristiyan ve Yahudi toplulukları vardı. Allah'ın Elçisi; kitapları olduğu ve tek Allah'a inandıkları için onları İslâm'a girmelerine mecbur etmemiş, kendi dinlerinde kalmalarını sağlanmıştı. Ankebut 29/46: «...Kitap sahiplerine şöyle deyin: Biz, bize indirilene de, size indirilene de inandık; bizim Tanrı'mız da, sizin Tanrınız da birdir ve biz O'na teslim olmuş kişileriz. » yalnızca cizye (vergi) alarak onları koruması altına aldı. Kur'an'ı Kerim, insanların Allah'ın Dini'ne yönelişlerini şöyle anlatıyordu. Nasır 110/1,3 : «Ey Muhammed! Allah'ın yardımı ve fetih günü gelip, insanların akın akın Allah'ın Dini'ne girdiklerini görünce, hemen RAB'bini hamd ile tespit et. şüphesiz O, tövbeleri kabul edendir.»
İslâm Bütün Dinlere Üstün Kılındı
«Allah, Elçisini hidayet ve hak dinle gönderdi ki, o Dini bütün dinlere üstün kılsın. Tanık olarak Allah yeter.» Fetih 48/28. Bu ayet ile Hz. Peygamber (s.a.s.)'in getirdiği Kur'an'ı Kerim'in zafere ulaşacağı, bütün dinlere üstün geleceği açıklanmaktadır. Müşrikler istemese de, Kur'an'ı uydurma saysalar da Hz. Muhammed (s.a.s.)'in gerçek peygamber ve Kur'an'ın da Allah sözü olduğu ve bütün dinlerden üstün kılındığı, daha önce inen Saf Suresi 9, ve Tevbe 33 ayeti ile de vurgulanmıştı.
Sizinle Bir Daha Beraber Olamayacağım
«...Bu gün dininizi kemale erdirdim, üzerinize olan nimetimi tamamladım. Din olarak, size İslâm'ı seçtim...» Maide 5 / 3. Dini hükümlerin tamamlandığını bildiren bu son ayet; Hz.Muhammed (s.a.s.)'in hicretinin onuncu ve miladi 632 yılında Hac için gittiği Mekke'de söylediği Veda Hutbe'sinden hemen sonra inmişti. Ayette Yüce Allah İslâm Dini'ni tamamladığını bildiriyordu. Dinin tamamlanması; Hz. Muhammed (s.a.s.)'in ilâhî görevinin sona ermesi ve vefatının da yaklaşması demekti. Allah'ın Elçisi son hutbesinde ashabına şöyle veda etmişti: «Belki burada sizinle bir daha beraber olamayacağım.»
Allah'ın Elçisi Hz. Muhammed (s.a.s.), bu hutbeden 82 gün sonra 63 yaşında iken vefat etti. O da her peygamber gibi Allah'ın yüce makamına (melekût alemine) yükseldi.
Kaynak : http://www.diyanet.gov.tr/turkish/web
KUR'AN'I KERİM