 |
TEVRAT, ZEBUR, İNCİL ve KUR'AN'DAN GÖZLEMLER |
 |
Hz.İsa'dan vahiy aldığını söyleyen Pavlus, havarileri (Hz.İsa'nın elçilerini) dahi beğenmemeye başlamış, kendisini hepsinin üstünde kabul etmişti. Bu gerçek Galayalılar'a yazdığı Mektup'ta şöyle açıklanıyordu. 1/11 - 12, 2/20 : « Yaydığım Müjde'nin insandan kaynaklanmadığını bilmenizi istiyorum. Çünkü ben onu insandan almadım, kimseden de öğrenmedim. Bunu bana İsa Mesih vahiy yoluyla açıkladı... Mesih'le birlikte çarmıha gerildim. Artık ben yaşamıyorum, Mesih bende yaşıyor.»
Pavlus; fikir birliği yapamadığı, düşüncelerine uymayan Nasranilerden bir müddet sonra ayrıldı. Zihninde tasarladığı öğretiyi, Roma idaresinde bulunan Akdeniz ülkelerinde ki paganlar (çok tanrılı insanlar) arasında daha kolay yayabileceğini düşünüyordu. Kendisi haham eğitimi görmüş bir teolog (tanrı bilimcisi), Grekçe'yi iyi bilen ve Tarsus'lu olduğu için Roma kültürü ile yetişmiş bir Roma vatandaşıydı. Paganların Zeus, Venüs, Hermes gibi insan şeklinde tanrıları vardı. Yaydığı dinin bu insanlar arasında beğenilmesi için, birçok mucizeler göstermiş Hz.İsa'ya insan üstü bir konum verilemez miydi?
Tanrı'nın Öz Oğlu
O, Tanrı'nın öz Oğlu ve Kurtarıcıdır. Bu paganları etkiler ve Hıristiyanlığın yayılması çok kolaylaşırdı. Pavlus'un Hz.İsa'yı ilâhlaştırma kararı, Koloseliler ve Filipililere yazdığı mektuplara şöyle yansıdı. 2/9, 2/6 : « Tanrılığın bütün doluluğu bedence Mesih'te bulunuyor... Mesih, Tanrı özüne sahip olduğu halde, Tanrı'ya eşitliği sımsıkı sarılacak bir hak saymadı. » İsa Mesih, Baba Tanrı'dan “Günahları bağışlama” yetkisi de aldı. Koloseliler 1/13,14 : « O bizi karanlığın hükümranlığından kurtarıp sevgili Oğlu'nun egemenliğine aktardı. O'nda (Mesihte) kurtuluşa, günahlarımızın bağışına sahibiz.» Romalılar 9/5: «...Mesih...herşeyin üzerinde hüküm süren, sonsuza dek övünülecek Tanrı'dır.»
Pavlus'un mektuplarında, Hz.İsa'nın kendisi için kullandığı İnsanoğlu sözcüğü yerine Tanrı'nın Oğlu, Tanrı'nın öz Oğlu, Baba Tanrı, Rab gibi tanrısal kavramları sık sık kullandı. Galayalılar 4/6 : « Oğullar olduğunuz için Tanrı öz Oğlu'nun «Abba! Baba!» diye seslenen Ruhu'nu yüreklerinize gönderdi. » Efesliler 1 / 3 : «...Rabbimiz İsa Mesih'in Babası Tanrı'ya övgüler olsun. » Yunan - Roma kültürü ile yetişmiş insanların birçok ilâhları ve insan şeklinde tanrıları vardı. İsa Mesih'in Baba Tanrı'nın öz Oğlu olması, onlara cazip geliyor ve Hıristiyanlığı kabul etmeleri kolaylaşıyordu.
Pavlus'un Diriliş Fikri
Tanrı Oğlu olmasına rağmen İsa Mesih'in çarmıha gerilmesi, onun küçük düşmesine sebep olmuştu. Bunu Yahudiler “yüz karası”, diğer toplumlar (putperestler) de “saçmalık” olarak düşünüyorlardı. 1.Korintliler 1/23: «Ama biz çarmıha gerilmiş Mesih'i duyuruyoruz. Yahudiler bunu yüz karası, öteki uluslar da saçmalık sayarlar. » Durumun açıklanması için, insanlara uygun gelecek bir formül bulunmalıydı. Pavlus'un düşünçelerinde buna çare olarak diriliş fikri oluşmaya başladı.
Pavlus'un diriliş fikri Romalılara yazdığı mektuba şöyle yansıdı. 1/4: «...Ölümden dirilmekle Tanrı'nın Oğlu olduğu kudretle ilân edildi.» İsa Mesih'e iman edenler, doğal günahlardan da aklanmış oluyordu. 1.Korintliler 15/3,4 : «...Kutsal yazılar uyarınca Mesih günahlarımıza karşı öldü, gömüldü ve Kutsal Yazılar uyarınca üçüncü gün ölümden dirildi.»
Dinsel Tarih yazarı Prof. Dr. Mircea Eliade, bu konuda şu açıklamayı yapmıştı. Cilt 2, s.398, 405 : «Pavlus'un Mesihçiliği diriliş fikri çevresinde gelişir; bu olay Mesih'in doğasını da ortaya çıkarır: O Tanrı'nın oğlu ve kurtarıcıdır. Mesihçi drama, o çağda iyi bilinen, ama aslında ilk ifadeleri çok daha eskiye dayanan bir soteriyoloji senaryosunu hatırlatır: Kurtarıcı insanlar için gökten yeryüzüne iner ve görevini yerine getirdikten sonra tekrar gökyüzüne döner : Gerçekten de İsa Mesih diğer insanlardan hiç de farklı değildi; Tanrı'nın Oğlu olmasına karşın, küçük düşürüldü ve çarmıhta öldü. Ama dirilişi tanrısallığını doğruladı. Yine de bu parlak kanıt herkes tarafından kabul edilmedi.»
İsa Mesih'in ölümünden sonra dirilmesi, Hıristiyanlar'ın büyük bölümünün temel inançlarının başında gelir. En önemli dini bayram olan Paskalya, Hz. İsa'nın dirilişinin kutlanmasıdır.
Sevginin Üstünlüğü
Pavlus Hıristiyanlığı iki ana direk üzerine kurmuştu. İsa Mesih'i tanrılaştırma ve sevgi. Özellikle sevgi konusunu bütün mektuplarında önemle vurguladı. Çünkü sevgi, bütün semavi dinlerin de başlıca konusuydu.
Romalılar 13/8: «Birbirinizi sevmekten başka hiç kimseye borçlu olmayın. Çünkü başkalarını seven, Kutsal Yasa'yı yerine getirir.» 1.Korintliler 13/1,3 : «İnsanların ve meleklerin diliyle konuşsam, ama sevgim olmasa, ses çıkaran bakırdan ya da çınlayan zilden farkım olmaz. Peygamberlikte bulunabilsem, bütün sırları bilsem, her bilgiye sahip olsam, dağları yerinden oynatacak kadar büyük imanım olsa, ama sevgim olmasa bir hiçim. Varımı yoğumu sadaka olarak dağıtsam, bedenimi yakılmak üzere teslim etsem,ama sevgim olmasa, bunun bana hiçbir yararı olmaz.»
NASRANİLER'LE PAVLUS'UN ÇATIŞMASI